به گزارش «پرشین خودرو»، اگر اتفاق نیفتاده است که هیچ اما اگر چنین تجربه ای داشته اید، چقدر از این امداد جاده ای رضایت داشتید؟ آیا اصولا این امداد مشکلی را از روی دوش شما کاسته است و یا بر مشکلات خودرویی شما افزوده و حتی مشکلات روحی برای شما به بار آورده است؟

در یاداشت قبلی چند خطی با رانندگان صحبت کردیم که می توانند با دادن پاسخ منفی به حضور امداد های متفرقه بر سر خودروی خود، اولین قدم برای حذف این بی قانونی را خودشان بردارند.

اما در مطلب پیش روی سعی می کنیم مشکلات امداد خودروها را از حیث قانون و مسوول بالادستی به چالش بکشیم.

متاسفانه موضوع امداد رسانی به خودروهای مانده در راه و یا حتی خودروهایی که به علت یک خرابی جزیی در کنار خیابان شهرهای بزرگ متوقف شده اند موضوع حادی است که می بایست هزاران بار در مورد آن گفت و نوشت و البته از مسوولان و مردم خواست که کمی درایت کنند تا گرفتار مشکلات استفاده از نامعتبرها نشوند.
متاسفانه امداد خودرو یکی از مشاغلی است که هزاران مدعی دارد اما هیچکدام تا به حال نتوانسته اند این فعالیت را قانون مدار کرده و همه را در زیر چتر یک قانون و یک صنف جمع کنند.

در قدم اول باید بگوییم که به هزاران شغلی که در کشور ما فاقد مدیریت یکپارچه و نظام مند هستند، امداد خودرویی ها را هم اضافه فرمایید؟

این خدمت از آن دسته کارهایی است که هزاران مدعی بی عمل دارد و یا بهتر است بگوییم هزاران رییس خودخوانده اما بدون کفایت بر آن مدیریت می کنند.

مشکل نبود مدیر واحد و قانون قابل اتکا در امداد خودرویی ها، کمبود فرهنگی، کمبود منابع اقتصادی و نبود قدرت سیاسی است و البته کمی نیز جنبه کل کل و قدرت طلبی دارد!

از نظر فرهنگی مشکل اینجاست که هر کسی دوست دارد رییس شود چون جزو رویاهای زمان بچگی خود و خانواده محترمش، مدیر شدن ایشان بوده و حال که یک چنین حوزه بی در و پیکری پیدا شده است، فرصت را مغتنم شمرده و می شود رییس خود خوانده و قانونی نیز وجود ندارد که به او بگوید که جنابعالی نه تخصصش را داری و نه صلاحیتهای لازم را . بنابراین ایشان می شود رئیس خود خوانده انجمن صنفی تعدادی از خودروهای امداد فلان منطقه كشور!

سرت را که می چرخانی ده ها و شاید صدها نفر مثل برخی آقایان پیدا می شوند و با جمع کردن 10 وانت دار بی کار، می شوند رییس انجمن امداد خودرو در منطقه خودشان و این تازه اول شروع اختلافات و درگیری ها در این صنف كاری و خدماتی است.

وزارت کشور، استانداری، فرمانداری، راهداری، شهرداری، وزارت کار، صنف تعمیرکاران، صنف نقاشان، صنف سپرسازان، صنف موتورسیکلتی ها و وانت داران تهران و حومه و هزاران صنف دیگر می شوند مدعی که ما رییسیم و امداد خودرو یعنی ما و ...! در سال های گذشته نبود مدیریت واحد در این حوزه مشکلات بسیاری ایجاد کرده است.

از نظر اقتصادی مشکل ملموس تر است زیرا همه دوست دارند یک شبه پولدار شوند و چه جایی بهتر از جاده و خیابان .

یعنی اینکه وقتی بتوانی مردم درمانده از تعمیر خودرو را در جاده و خیابان یافته و با وانت آبی تغییر کاربری داده شده خود، آنها را به نزدیکترین تعمیرگاه ممکن حمل کنی؛ این عالیست. در این حالت 2 اتفاق میمون برای وانت سوار ما می افتد. یکی اینکه هزینه حمل را از شما دریافت کرده و در قدم دوم بابت معرفی تعمیرگاه به شما نیز از صاحب تعمیرگاه پورسانت دریافت می کند. بنابراین از نظر اقتصادی مسوولیت چنین گروه پولسازی را داشتن خود یک نعمت است.

اما نوبت به دلیل سیاسی که می رسد تنها باید کمی به افرادی که جلوی متحد شدن این صنف را با دخالت های خود می گیرند بیشتر نگاه کنید. شهرداری مدعی است، سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای مدعی است. وزارت کار مدعی است و ...

تنها کافی است شهرداری ها و یا دیگر مدعی ها به نفع خود که نه، به نفع مردم کنار بروند و برای آسایش خودروسواران برای تشکیل اتحادیه خودروهای امداد کمی از خودگذشتگی نشان دهند؛ آنگاه کمتر از چند ماه می توان طرح ساماندهی را انجام داد و مشکلات را یک به یک حل کرد.

اما تا به امروز این از خود گذشتگی وجود نداشته و فکر هم نمی کنیم بدون دخالت بزرگترهای دولت و مجلس، این مشکل به ظاهر کوچک حل شود.

برای اینکه عمق بی در و پیکر بودن فعالیت امداد خودرویی ها را درک کنید یک مثال برای شما می زنیم.

اگر خودروی شما در یکی از مناطق شهری خراب شود و شما نیاز به امداد داشته باشید، امدادی که به شما مراجعه می کند مورد حمایت(دارای مجوز) شهرداری شهر است و اما اگر این اتفاق در جاده های بین شهری بیفتد این حمایت و بازرسی به سازمان راهداری و حمل و نقل می رسد. تا این جا دو مدعی داریم که تنها کارشان این است که بگویند ما رییسیم ولی با بقیه اتفاقات کاری ندارند.

خودروسازان بزرگ کشور و همچنین برخی از واردکنندگان خودرو نیز با مراکزی برای طرح امداد خود قرار داد بسته اند و از خدمات ایشان برای کمک به مشتریان خود بهره می برند.

مشکلاتی از این دست که تازه از نوع خوبش است بسیار است و همه از آن خبر دارند. یک مقدار تامل برای مسوولان کافی است تا چاره ای اندیشیده و به این هرج و مرج وانتی پایان دهند.

متاسفانه خیل بسیار خودروهای امدادی در خیابان ها و جاده ها با آرم ها و نشان های آشنا و نا آشنا تنها دودش بر چشم مردم نمی رود و شاید به زودی گریبان همان مدیران عزیز را نیز بگیرد.

نبود یک اتحادیه قانونی باعث شده است که هر شخص و گروهی تنها با جمع و جور کردن چند وانت نیسان و خودروی سواری و چاپ یک آرم آشنا و یا غریب یک امداد خودرو برای خود تاسیس کرده و برای کار و عملکردش هم به هیچ کس پاسخگو نباشد.

متاسفانه این روزها ثبت شماره تلفن با اسم امداد خودرو با پرداخت یک هزینه نه چندان گران انجام پذیر است و این یعنی وقتی با 118 تماس می گیرید با شماره های امدادی بسیاری رو به رو می شوید که نمی توانید اصل بودن و یا جعلی بودن آنها را تشخیص دهید و این همه به علت بی مسوولیتی مدیراین است که همچنان تنها در یک فکر هستند و آنهم اینکه «رییس باشند»!

متاسفانه هستند در این میان افرادی که برای حوزه امداد خودرو زحمات بسیاری کشیده اند و حتی سرمایه گذاری های میلیاردی نیز کرده اند اما؛ به علت حضور متفرقه ها در این بخش با ضرر و زیان مواجه شده و یا عطای کار را به لقای آن بخشیده اند و یا در فکر خروج از این حوزه کاری هستند و کیست که نداند خروج با تجربه ها و زحمت کشان یک حوزه از آن؛ به نابودی فعالیت فوق منجر می شود؟

خروج کننده ها از موضوع امداد خودرو باعث خواهد شد تا کلاهبرداران و متفرقه های این کار، با خیال راحت تری جیب مردم را خالی کنند.

امیدوارم جمله پایانی این مطلب را مسوولان محترم درگیر در این حوزه خوب بخوانند و بر روی آن تعمل کنند:

دوستان، مدیران، روسا، بزرگواران؛ بترسید از آن روزی که در خبرها از آسیب جسمی و روحی وارده به یک راننده زن و یا حتی مرد توسط امدادخودرویی های جعلی سخن به میان آید و آن وقت شاید برای «آه» کشیدن و تدوین برنامه مدیریتی، کمی دیر باشد!

 برای دریافت آخرین اخبار از طریق "تلگرام" به کانال اختصاصی «پرشین خودرو»telegram.me/persiankhodro بپیوندید.